Een herinnering aan Johan Hamelink

Op 25 juni verongelukte Johan Hamelink bij de start van een vlucht waar hij zich erg op verheugde. Met zijn nieuwe JS-1, met callsign JP op de tweede dag van de Euroglide.

Johan was voorzitter van de NijAC; bij die club maar ook breed binnen de zweefvliegwereld was de schok groot.

De afscheidsceremonie in de hangar op 5 juli werd zeer druk bezocht.

Hans Eisink, secretaris en vice-voorzitter van de NijAC, herdenkt hem met de volgende woorden:

Johan Hamelink werd in 1985, samen met zijn vriend Peter, lid van de Nijmeegse Aeroclub. Ze brachten een bijzondere energie met zich mee.
Johan deed alles met een overtuigende overgave en enorme passie. Zweefvliegen was zijn lust en zijn leven; veel moest daarvoor wijken. Eigenlijk stond alles wat hij deed in het teken van het vliegen; hij had een uitstekende conditie en trainde volop. Hij liep regelmatig hard van zijn woonplaats Beuningen, en later Groesbeek, naar de zweefclub in Malden. Johan liep ook marathons, bij voorkeur over de hele wereld.
Geen zomerkamp ging voorbij zonder dat hij een aantal liefhebbers om zich heen verzamelde voor een veldloop vóór de briefing.

Johan heeft diverse malen in verschillende besturen van de NijAC gezeten. Maar dan als voorzitter: “Dat is het enige waar ik goed in ben,” zei hij dan, met een gevoel voor understatement.
Als instructeur was hij van uitzonderlijke klasse. Altijd met een kopje thee erbij, altijd schik. Als je een fout maakte, zat hij kostelijk te lachen. Hij vond oprecht dat we moesten leren van onze eigen fouten en gaf opbouwende feedback; zelden greep hij in. En altijd straight: je kreeg van hem altijd een eerlijke mening. Eerlijk, soms ongezouten, maar altijd met respect. Ik omschreef dit eerder als: de man met een koele blik en een warm hart. Ongelooflijk actief, rennend van de ene kist naar de andere. Van vroeg tot laat. En ook met twijfelachtig weer: Johan vloog gewoon door waar anderen al gestopt waren.

Johan was een uitstekende vlieger omdat hij wist waar de grenzen lagen. Die verkende hij dan ook graag. Legendarisch waren zijn lage zoemers, die we nu eufemistisch wedstrijdfinishes noemen. We zaten tijdens een wedstrijd op het terras van de Zweef-Inn toen Johan het nodig vond tegen het circuit in laag over het terras te zoemeren. We doken bijna weg en na de duikreacties kwamen de verwensingen, die hem ogenschijnlijk onverschillig lieten.

We missen met zijn overlijden een bevlogen mens, maar zijn bevlogenheid zullen we altijd bij ons houden. Zijn koele blik, zijn warme hart: het zal een voorbeeld zijn voor velen van ons. We zullen leren van zijn voorbeeld, van zijn goede gedrag. We zullen ook leren van zijn fouten.

Johan droeg de NijAC en de NijAC droeg hem.