Medewerker aan het woord: Bryan Meijers

Wie zijn de mensen van het verenigingsbureau van de KNVvL? Wie zijn zij, wat doen ze en waarom kiezen zij voor de KNVvL. Dit keer is het woord aan Bryan Meijers. Hij werkt ongeveer drie jaar bij het verenigingsbureau en is zelf regelmatig op een vliegveld te vinden. Is het niet om te vliegen dan is het wel om uit een vliegtuig te springen.

Ik werk bij de afdeling Operations en ben daarnaast veiligheidsmanager. Ik werk parttime bij de KNVvL, zoals de meeste collega’s eigenlijk. Binnen operations houden we ons bezig met beleidszaken, contacten met de overheid en andere partijen die belangrijk zijn voor ons belang. We willen immers zoveel mogelijk kunnen vliegen, zo ver mogelijk, zo hoog mogelijk en met zo min mogelijk toeters en bellen. Maar wel veilig! Met common-sense kom je dan een heel eind, maar dat is niet altijd vanzelfsprekend. Een mooie taak voor ons, samen met vele zeer kundige vrijwilligers.

Na ruim 20 jaar in het (beursgenoteerde) bedrijfsleven gewerkt te hebben voelt het werken bij de KNVvL voor mij bijna als hobby. Zeker omdat ik als vrijwilliger ook al actief was. Het opkomen voor ons belang om te kunnen (blijven) vliegen is ook mijn eigen belang. Ik ben net zo’n gepassioneerde vlieger/luchtsporter als vele van onze leden. Vliegveiligheid is daarbij cruciaal. Gelukkig zijn op dat gebied al de nodige stappen gezet. Maar het kan nóg beter en ik denk dat het ook nooit klaar is. Het moet in ons DNA zitten en het komt telkens weer voorbij.

De stroperigheid waarmee vooral vanuit de overheid soms zaken geregeld moeten worden. Dat was voor mij erg wennen. Ik ben erg doelgericht en een tikkie ongeduldig en dan is het afhankelijk zijn van anderen soms wel een uitdaging. Ik doel daarmee overigens niet perse op personen. Vaak betreft het een ingewikkeld proces binnen een complexe organisatie zoals onze overheid nou eenmaal is.

Als iets waar we onze tanden in hebben gezet lukt. Gelukkig komt dat regelmatig voor. We zijn als KNVvL alleen niet altijd even goed om dat onze achterban te laten weten. De succes stories vertellen bedoel ik dan. We zijn een beetje te bescheiden soms. Wat dit ook lastig maakt is het feit dat we vaak voor behoud strijden. De achterban ziet dan eigenlijk niets veranderen of verbeteren. Maar beseft niet wat op het spel stond. Sinds ik zelf bij de KNVvL werk zie ik hoeveel energie er vaak in zit en heb ook oprecht waardering gekregen voor wat mijn collega’s en voorgangers allemaal hebben bereikt.

Allereerst natuurlijk het feit dat veel van mijn diverse taken te maken hebben met mijn eigen hobby. Ik beoefen(de) meerdere luchtsporten en heb dus veel raakvlakken met het leeuwendeel van onze achterban. Vanzelfsprekend maakt het werk dit ook heel veelzijdig. Ik ga letterlijk fluitend naar mijn werk in Woerden en een werkdag vliegt voorbij. Vaak zit ik ook gewoon thuis in de avond nog te werken achter mijn laptopje. Gewoon omdat ik het leuk vind. Of omdat de chick-flick die mijn eega Christien op de bank zit te kijken mij domweg niet kan boeien.

Je bedoelt als ik zelf zou kunnen vliegen zonder hulpmiddelen? Dan zou ik elke dag in plaats van mijn benen strekken even mijn vleugels spreiden. Al is het maar kort. Even die frisse neus, het uitzicht en het ultieme gevoel van vrijheid halen. Nu moet ik dat bewaren voor het weekend en mét hulpmiddelen.

Mijn PC en telefoon. Communicatie is een belangrijk deel van mijn werk. Ook ligt de ICAO kaart op mijn bureau die ik regelmatig in mijn handen heb. Veel vragen van leden die bij ons terecht komen zijn vaak luchtruim gerelateerd uiteraard.